Тирес кортының баласы зәңгәр күккә кызыгып карап торганнан соң:
– Әти, әгәр безнең канатларыбыз булса, ничек шәп булыр иде, әйеме?
– Чөнки канатлар тирес астында казынырга комачаулый.
Ит кибете каршында ике эт сөйләшеп тора:
– Юк. Күрмисеңмени, “Эт ияртеп кермәскә” дип язылган.
– Ахмак! Безнең язу таныганны анда беркем дә белми бит!
– Кичә гаишниклар праваны алып калдылар.
– Аларны беләсең бит инде, җыен юк-барга бәйләнәләр. Янәсе, аптечкам юк, машина номеры пычракка баткан. Имеш, каршы як юлдан арт белән кызыл утка кереп киткәнмен, лыгыр исерек булганмын…
Эскәмиядә утырган әбиләр янына күрше йортта яшәүче әби килеп туктый:
– Абау, сезнең подъездда нинди тавыш ул? Кычкыралар, акыралар, елыйлар. Берәрсе үлдеме әллә?
– Үлмәде, бер егетне озаталар. Исән кайтырмы, үлерме – билгесез.
– Юк, хоккей матчын карарга.
1975 ел. Торгынлык чәчәк аткан чор. Рабинович Кремльдә эшли. Аның утырган урыны – Спас манарасы, бурычы – коммунизм якыная башлау белән бу хакта Үзәк Комитетка җиткерү. Америка яһүдләре Рабиновичны үзләре янына чакыралар. Янәсе, шулай ук берни эшләмичә карап кына утырырсың, безгә икътисадый торгынлык якынлашуын хәбәр итәрсең.
– Юк, – дип җавап бирә Рабинович, – миңа даими эш кирәк!
– Сезнең кайчан булса да вөҗдан газабы кичергәнегез булдымы?
– Сез нәрсә?! – дип җавап бирә ул. – Минем беркайчан да ришвәт алганым юк!
Сезгә, чит планета кешеләренә, футболның нәрсә икәнен ничек аңлатыйм икән? Кыскача гына әйткәндә, футбол ул егерме ике кешенең эчмичә, тартмыйча, сәламәтлекләрен кайгыртып, даими рәвештә спорт белән шөгыльләнүе һәм алар өчен җан атучы меңләгән кешенең эчеп, тартып, нервыларын бозып, сәламәтлекләрен какшатуы.
– Сумса! Сумса! Кайсыгызга сумса?!
– Бар бүгенгеләр, кичәгеләр, ә менә болары өченчекөнгеләр.
– Кирәкми минем өстән авыз кыйшайтып утырырга, барыбер нәрсә дә булса табачакмын.