Ниһаять, бик якты бер урынга барып чыктым. Янымда кемдер барлыгын тоям. Ул озын буйлы, озынчарак алтынсу чәчле, ак киемдә. Киеме ак билбау белән урытып алынган. Бу “кемдер” миңа бер нәрсә дә әйтмәде, ләкин мин аннан куркмадым. Аннан мәхәббәт һәм тынычлык хисе бөркелеп тора иде! Ходай үзе булмаса да, аның фәрештәләренең берсе булгандыр дип уйлыйм...”