Кызларның әдәплелеге кая югалган?

Безне, авыл кызларын, әти-әниләребез әдәпле һәм тәртипле булырга өйрәтеп үстерде. “Йөзебезгә кызыллык китереп йөри күрмәгез!” – аларның шушы сүзе безгә язылмаган закон була торган иде. Һәм без шул закон чикләреннән чыкмаска, әдәп, тәртип чикләреннән тайпылмаска тырышып үстек.

Безне, авыл кызларын, әти-әниләребез әдәпле һәм тәртипле булырга өйрәтеп үстерде. “Йөзебезгә кызыллык китереп йөри күрмәгез!” – аларның шушы сүзе безгә язылмаган закон була торган иде. Һәм без шул закон чикләреннән чыкмаска, әдәп, тәртип чикләреннән тайпылмаска тырышып үстек. Иң мөһиме – бу кагыйдәләр һәр гаиләгә, һәрбер балага кагыладыр дип инандык. Инде үсеп, үз гаиләләребезне коргач та, балаларыбызга әниләр безгә сеңдергән әдәп һәм тәртип кебек сыйфатларның асылын аңлатырга тырыштык.

Ләкин, күрәсең, әдәп төшенчәсен һәрбер туташ үзенчә аңлый торгандыр инде. Моның шулай булуын раслаучы бер мисал турында сөйләп үтмәкчемен. Ул көнне күргәннәрем турында озак уйланып йөрдем әле, бу хәлне, алар да уйлансын дип, кызым белән улыма да сөйләдем.

Эштән соң кайтыр якка юлландым. Тукталышка кадәр хәтсез генә җәяү барырга кирәк. Миннән алда яшь кенә кыз белән бер егет атлый. Егет бик пөхтә киенгән – килешле зәңгәр джинсыда, ыспай кара курткада. Чәчләре дә, аяк киеме дә тәртиптә. Кыз исә хәзерге яшьләр арасында модалы саналган – тезе, боты тирәсендә ертык-портык тишекләре булган кара джинсыда. Аңардан шәрә тән күренеп тора. Өстендә – алсу пальто, бераз таушалган кебек. Иңнәреннән төшеп торган чәчләрен җил әле болай, әле тегеләй тузгыта. “Эх, матур итеп җыеп куясы иде шуларны!” дип уйлап куйдым ирексездән.

Яшьләр сөйләшә-сөйләшә әкрен генә атлады. Кызның тавышы ныграк чыга, егет исә, күренеп тора, бик тыенкы гына җавап биреп бара. Бераз баргач, кызыкай кыю гына егетне җитәкләп алды. Аннары биленнән кочаклап ук бара башлады. “Егет нишләде?” диярсез. Ул кызның кулын сыпырып та төшермәде, әмма үзе дә кочакларга ашыкмады.

Миңа бу хәл бик кызык тоелды. Боларга карый-карый артларыннан тукталышка атлыйм. Тагын да бераздан кыз урам яңгыратып шаркылдап көлде дә, кулын егетнең иңенә салып атлый башлады. Миңа шул вакыт егет куырылып киткән кебек тоелды. Әллә тоелдымы гына микән?

Тукталышка килеп җиттек. Автобуслар килә тора, китә тора. Пассажирлар да, үз автобусларын танып, барасы җирләренә юллана тордылар. Минеке күренми. Күземнең чите белән генә яшьләргә карап алам. Кыз һаман да егеткә ябышып торуын дәвам итте. Иң кызыгы – егет кулларын кесәсенә тыгып куйды да, тыныч кына гамьсез елмаеп басып торуын белде. Ул кызны кочагына алырга ашыкмады.

Егет тарафыннан игьтибар күрмәгән туташ көйсезләнә башлады. “Ну, Рустик, ну, Рустик...” дип сөйләнә-сөйләнә иннекле иреннәре белән егетнең авызына үрелде... Шушы урында егетнең дә түземлеге бетте, күрәсең. “Минем автобус”, - дип кызның курткасына ябышкан кулларын алып ташлады да, килеп туктаган “пазик”ның ишегенә томрылды. “Шалтыратырсың, яме?” – дип кычкырып калды кыз. Тукталышта торган кешеләр дәррәү кызга борылып карады. Ул исә бер аягы белән дөп итеп асфальтка тибеп куйды да, читкәрәк китү ягын карады. Арырак торган эскәмиягә утырды да, иңнәренә аскан кечкенә сумочкасыннан тәмәке тартып чыгарды...

Иманым камил, бу егет аңа шалтыратмастыр. Хәзерге егетләр, күңел ачарга яратсалар да, сөйгән яр, аннары тормыш юлдашы итеп акыллы, тәртипле кызларны сайларга тырыша. Бу элек тә шулай булган, хәзер дә. Мин моны ул үстергән әни буларак та әйтәм. Ә кызның кыланышлары күңелдә ниндидер ямьсез тойгы калдырды. Әдәпле һәм тәртипле кызларның нинди булырга тиешлеге турында нотык укудан файда булмастыр бу кызга. Хәер, киләчәктә, бәлки, тормыш үзе тәртәгә кертер дигән өмет бар барын... Кем белә инде.

Читайте нас: