- Әлееүүү! Улым, Артурик, мин әле бу, нәнәң. Рәхмәт, балам, онытмавыңа. Әле менә Гөлфизә әбиең белән баллап-майлап чәй эчеп, кайф тотып утыра идек, сез калдырган телефонның супер-пупер тавышын ишетеп, ахирәтем тоякларын ташлый язды. Әйе, әйе, нәкъ шулай. Ни хәлләрең бар, йөрәк маем? Шнурокларың стакандамы? Бәй, шулаймыни? Кайчаннан алып мамаңны колбасит итә дисең ул зәхмәт? Мәтрүшка кайнатып эчәргә кирәк тә бит, кем аркылы җибәрергә инде аны...Үзең матаныңа йөрисеңме соң, улым? Берүк йөри күр инде, дәресләреңне калдырма, юкса дирюгаң үзеңне тиргәр. Карале, Артик балам, теге дус чувихаң белән аралашасызмы соң? Кеше баласын рәнҗетә күрмә, балам, берүк ипләп йөрегез. Монда ни, улым, хәлләр бер көйгә генә, зарланырлык түгел. Кичә башкаладан әртистләр килеп, бик матур тамаша күрсәтеп киттеләр. Без Гөлфизә әбиең белән тамашадан соң кайтып киттек, яшьләр дискачка калдылар. Аларның ни, көн саен тусяк инде. Яшь вакытта яшьләрчә кыланып калсыннар. Ярар, алтыным, исән-сау булып тор. Нәнәңне онытмавыңа рәхмәт. Тагын шылтыратышырбыз әле. Шнурокларыңа сәлам әйт. Пока, Артик, пока, наныем.